Je bekijkt nu 29 en single… dringt de tijd voor Loretta?

Anders omdat je single bent.

Op het moment dat de dominee “amen” zegt, sta ik op en loop ik achter de mensen aan naar het zaaltje naast de kerk. Ondanks dat ik al een tijdje weg ben uit deze kerk, voelt het vertrouwd weer even terug te zijn. Na een praatje te hebben gemaakt met wat oude bekenden, kijk ik het zaaltje rond.
Ik zie een paar van mijn vrienden: De één rent achter zijn zoontje aan, de ander loopt driftig heen en weer te wiegen om haar dochtertje stil te krijgen en weer een ander is beland in een discussie met zijn kind over een spekkie. 

Ik voel me oud. Ondanks dat ik nog maar 29 ben, ben ik de enige van mijn leeftijd zonder kinderen. Correctie: zonder man en kinderen. Opnieuw voelt het alsof ik buiten de boot val. Mijn gevoel wordt bevestigd als ik in een gesprek over kinderen beland en mijn gesprekspartner aan mij vraagt wanneer ik nu toch eens met een man aan kom zetten. De tijd begint toch wel te dringen, toch?

Jaren geleden zorgden zulke opmerkingen voor tranen in mijn ogen en deden die mij echt pijn. Ik wilde maar al te graag trouwen en kinderen krijgen. Nu word ik er eerder opstandig en boos van.

Ik merk dat er een generatiekloof ontstaat tussen de generatie van mijn ouders en die van mij of jonger. Het was vroeger namelijk heel normaal om op je 20ste te trouwen en meteen aan kinderen te beginnen. Maar door zulke opmerkingen voelde ik me halverwege mijn 20ste als er iets mis met me was.

Er klopte iets niet, want ik had nog geen man en kinderen.

Als je nog geen behoefte had aan een relatie dan kreeg je die wel door alle opmerkingen die naar je hoofd geslingerd werden. Ik heb me heel wat momenten eenzaam, wanhopig en ellendig gevoeld omdat ik weer geconfronteerd werd met het feit dat ik niet mee ging met zoals het ‘’hoorde’’. Dan zat ik weer huilend op de bank en schreeuwde ik het uit naar God dat het leven niet eerlijk was… omdat ik dacht dat het echte geluk in trouwen en het krijgen van kinderen lag. Mijn leven zou pas compleet zijn als ik dat doel bereikt had, zo dacht ik. Dus probeerde ik de ene datingsite na de andere en nam ik genoegen met jongens die een spelletje met me speelden en me net niet leuk genoeg vonden.

Waar het voor de generatie van mijn ouders misschien nog steeds een beetje raar blijft om niet op je 20ste getrouwd te zijn, is het tegenwoordig steeds normaler om op latere leeftijd te trouwen en kinderen te krijgen. Ik ben blij met deze verschuiving, hierdoor zullen we ons veel minder eenzaam voelen en minder wanhopig op zoek gaan naar een relatie.

Daarnaast geloof ik dat het echte geluk niet ligt in het trouwen en het krijgen van kinderen. Ik geloof dat als we ons hart laten vullen met Gods liefde en weten hoe geliefd we zijn in Hem, we ons pas echt gelukkig kunnen voelen. 

Daarmee zeg ik niet dat het trouwen of het krijgen van kinderen je leven niet nog een stukje gelukkiger kan maken. En ook niet dat het niet soms heel erg moeilijk kan zijn om geen relatie of kinderen te hebben als iedereen om je heen dat wel heeft. Ik geloof dat God een natuurlijk verlangen in ons heeft gelegd om het leven met iemand anders te delen. Maar wel met iemand die Hij voor jou bedacht heeft en niet een jongen van de straat geplukt omdat we ons zo eenzaam en anders voelen dan de rest.

Ik kan nog steeds momenten hebben waarop eenzaamheid of wanhoop mij overvallen. Maar tegelijk ben ik ook zo blij dat ik de mogelijkheid heb gekregen om mezelf te ontwikkelen, te leren wie ik echt ben voor God, mijn partnerkeuze samen met Hem te kunnen maken en om me echt gelukkig te voelen. Ook zonder relatie. Want ja, het is mogelijk om je echt gelukkig te voelen zonder man en kinderen. En dat gevoel is iets wat ik jou ook gun! 




Loretta Bénit

Fladdert door het leven. Bijdehante babbelaar, eerlijk, kritisch en kwetsbaar. Inparkeren kan ze als de beste, maar dicht langs een paal rijden voor een parkeerkaartje blijkt toch lastiger.