Mijn wens

Lieve God,
Kerst komt er weer aan een tijd die steeds meer draait om eten en cadeautjes, in plaats van om de geboorte van Jezus. En terwijl ik kijk naar de kinderen die hun verlanglijstjes schrijven aan de kerstman, merk ik dat ik graag een verlanglijstje naar U zou willen sturen. Mag dat? Voor één keer?

Eigenlijk heb ik maar 1 wens: Mag ik weer op play drukken? Mag ik weer gewoon meedoen?
Ik vind de tijd waar we nu in zitten moeilijk. Eerst genoot ik nog wel van de rust, het stoppen van zoveel moeten. En eigenlijk veranderde er ook niet heel veel, want thuiswerken in de jeugdzorg kan niet en met close vrienden heb je toch nog wel contact. Maar nu het langer duurt, regels gekker worden en ik me niet zo goed voel, word ik er verdrietig van.

Als ik op straat loop, zitten mensen nog meer in hun eigen bubbel. Sommigen lopen zelfs met een boog om me heen, alsof ik ‘het’ heb. In winkels is het  nog erger, de mondkapjes gaan op. Een jaar geleden was iemand met een grotendeels bedekt gezicht nog een gekkie of misschien zelfs van plan een overval te plegen. Nu wordt er van mij verwacht dat ik het normaal ga vinden.

Misschien lachen al die mensen wel heel vriendelijk naar me, maar ik zie het niet.

Om me heen krijg ik complimenten dat ik zo goed mijn grenzen aan kan geven, omdat ik niet nog eens in een burn-out terecht wil komen. En ik weet ook dat ik het nodig heb om niet mijn agenda helemaal vol te plannen met 100 activiteiten. Maar kiezen voor rust betekent nu dat ik de zoveelste avond alleen doorbreng in mijn appartementje. Waar ik anderen hoor zeggen dat ze het ook wel intens vinden, de hele tijd op elkaars lip, is alleen ook maar alleen.

Dus lieve papa, mag de wereld weer gewoon op play? Mag ik weer mensen laten zien hoe leuk ze zijn door nog een beetje extra gebruik te maken van die heerlijke lach die U me gegeven heeft?

En… mag ik dan ook weer echt gezien worden?