De troon aan de zijlijn
Ik zat op mijn knieën, met tranen in mijn ogen. Ik voelde me intens teleurgesteld en machteloos. God sprak heel duidelijk: ‘Thirza, ik wil een andere plaats in je leven…’ De woorden deden best wel zeer: Ik deed zo mijn best om alles te doen wat Hij me vroeg… en nu was het nóg niet goed! Wat moest ik dan doen? Welke plaats moest ik Hem dán geven?
Hij nam me mee naar het moment dat ik voor Hem koos. Ik zag mezelf zitten op de rand van mijn bed. Ik was 13 jaar en pakte enthousiast een pen en papier. Ik schreef op dat ik voor God wilde kiezen in mijn leven, dat ik Hem wilde volgen in alles! En dat ik Hem op de troon van mijn bestaan wilde zetten.
Toen drong het tot me door: hoe ik God als een koning Willem Alexander, op afstand, had laten regeren in mijn leven. Ik zag mezelf een opleidingskeuze maken en ik hoorde hoe ik God vroeg om even Zijn handtekening te zetten. Allerlei momenten van stille tijd schoten voorbij, allerlei worstelingen. ‘Ziet God ook de details van mijn leven? Is Hij bij de kleine, dagelijkse keuzes die ik maak? Is Hij echt geïnteresseerd in me? En wil Hij ook echt naar mij luisteren?’
Ik stelde deze vragen opnieuw aan God. Hij reageerde:
‘Ik weet zelfs hoeveel haren je op je hoofd hebt… Geef toe: jij merkt het echt niet altijd op als je een haar verliest. Dat doe ik wel! Ik vind jou de moeite waard om Mijn aandacht aan te besteden. Ik zie je en hoor je altijd, Ik weet wat er in je omgaat, Ik zie waar je naar verlangt. Ik hunker ernaar om met je samen te zijn, om met je te praten en met je te dromen over de toekomst. Ik hou van je!’
Daarna nam Hij me mee door de Bijbel heen, Ik ontdekte dat God het centrum van heel de Bijbel en het menselijk leven is. En Hij wil graag dat ik Hem óók die plek in mijn leven geef. Hij wil priori-tijd hebben en betrokken worden in de kleine dingen. Hij wil voor me zorgen en dichtbij zijn. Hij wil door mij gekend worden en mij kennen. Hij wil het allerbeste uitzicht hebben op mijn leven, vanuit het middelpunt.
Dus ik tilde de troon die ik aan de zijlijn van mijn leven had gezet en plaatste hem in het middelpunt van alles. Ik vroeg God of Hij daar alstublieft wilde komen gaan zitten. Of Hij zich overal in wilde mengen als ik dat vergat. En Hij kwam. God was er. Hij is er.
Ja, God zit nog steeds op mijn troon, maar nu in het middelpunt van mijn bestaan. En nu heeft Hij het allerbeste uitzicht op wat ik denk, doe en zeg. En de afstand tussen Hem en mij, is de afstand tussen de grond en mijn knieën… En als ik Hem weer terug duw naar Zijn oude plekje, herinnert Hij me weer aan de plek waar Hij naar verlangt: het centrum van mijn hart.
Waar staat God in jouw leven? Laat je hem vooral handtekeningen zetten aan de zijlijn of staat Hij in het middelpunt van alles wat je doet en bespreek je alles met Hem?
