Hoezo tienduizend redenen?

Het is vrijdagmiddag als de schoolbel gaat. Vrolijk fiets ik richting mijn oma. Als ik daar aankom is ze druk bezig met het bakken van een eitje. Ze maakt er altijd een feestje van als ik kom.

Als we aan tafel zitten begint ze met gebed, vol dankbaarheid en aanbidding. Mijn Oma dankt God voor de kleinste dingen. Dit terwijl ze zoveel verdriet kent in het leven: een zoontje dat vlak na de geboorte overleed, al vroeg weduwe en een zoon die naar Engeland emigreerde. Dat verwondert mij, hoe kun je God zo blijven aanbidden en vertrouwen na zoveel leed?

Het is dertien jaar later als de wekker gaat. Slaperig sta ik op en doe de gordijnen open. Het is half juli, dus de zon is al behoorlijk fel. Ik trek een lichtroze jurkje aan, netjes tot op de knie en met hooggesloten hals. Precies zoals oma het graag had gewild.

Rond twaalf uur zit iedereen te wachten tot de deur opengaat en de kist wordt binnengeleid. Het nummer 10.000 reasons wordt gedraaid. Ik word overmand door emoties. Hoezo tienduizend redenen tot dankbaarheid? Wat doet de dood toch een pijn!

Aan het einde van de middag, als we als familie nog één keer proosten op oma, beland ik tussen mijn twee zussen. Ik kijk ze beide even aan en een dubbel gevoel overvalt me. Blijdschap voor oma, omdat ze nu bij haar hemelse Vader mag zijn en een enorm verdriet om haar gemis.

Maar ook dankbaarheid voor mijn zussen. De een heeft vandaag een eerste stap gezet en ons tijdens de dienst meegenomen in aanbidding. De ander draagt nieuw leven in zich en zal over een paar weken een zoontje krijgen.

Ik sta even stil bij het moment… Tienduizend redenen tot dankbaarheid… Misschien kan ik het toch? Is dit niet wat oma mij altijd geleerd heeft? God te aanbidden en te danken onder alle omstandigheden?

Waar wij tweestrijd voelen, het leven niet eerlijk vinden en geen uitweg zien, is het God die ons laat zien dat Hij altijd bij ons is. En dat juist die aanbidding en dankbaarheid naar God ons hart en leven verzachten…