Als je bidt om regen, krijg je eerst modder
Opladen met Jezus, dat klinkt makkelijker gezegd dan gedaan. Elke dag krijg ik de vraag: “Hoe voel je je?” En elke dag is het antwoord: “Moe”. Ik kreeg voor de zomervakantie te horen: “Als je zo doorgaat heb je over een paar weken een burn-out.” Ik schrok me natuurlijk kapot. Ik ben pas 19. Nu al een burn-out? Daar moest ik echt niet aan denken. Toen ging het roer om. Ik leegde mijn hele agenda, zei mijn baan op en begon zo helemaal blanco aan mijn zomervakantie. Eindelijk had ik tijd voor mezelf.
Die rust duurde niet lang. Langzaam slopen er weer superveel afspraken mijn agenda binnen. En nu school weer is begonnen voel ik me vermoeider dan voor de vakantie. Nu is dan ook het moment gekomen waar ik zo bang voor was…. Ik heb daadwerkelijk een burn-out. Ik baal ervan dat ik zo mijn best heb gedaan om het te voorkomen, maar dat dat dus eigenlijk verspilde moeite is geweest. Ik moet opletten in lessen terwijl ik geen concentratie heb. Mijn geheugen functioneert op dit moment als een zeef, niet echt optimaal dus. Ik beloof dingen aan mensen en stel ze vaak teleur doordat ik het vergeet. Zelfs in mijn volgeplande agenda staat niet alles wat ik moet doen.
Iemand zei me: “Zoek Jezus in de stilte, misschien kom je dan tot rust.” Maar hoe moet ik dat doen? Er is nooit echt stilte om me heen. Ik kan niet stil zitten, ik ben altijd bezig. Het zou me heerlijk lijken. Gewoon in complete stilte in een stoel gaan zitten en een gesprek met Jezus voeren. Hoe geweldig zou dat zijn. Gewoon met Jezus kletsen alsof je tegenover je vrienden zit. Misschien kan ik hem dan de vragen stellen die al zo lang spoken in mijn hoofd. Waarom ik mensen niet kan geloven als ze zeggen dat een burn-out geen falen is, terwijl het voor mij wel zo voelt. Waarom dit mij moet overkomen terwijl ik al zoveel shit over me heen heb gehad. Waarom ik de rest van mijn leven verder moet met twee vaders in de hemel.
Een tijdje geleden had ik een thema-avond met vrienden. Het thema: “Wie of wat is God voor jou?” Ik vond en vind dat een hele moeilijke vraag. Ik pakte die avond een kaartje met de tekst: als je bidt om regen, krijg je eerst modder. Sommige van mijn vrienden begrepen het niet tot ik het aan ze uitlegde. Ik vertelde ze dat ik al zo lang bid om hulp en alleen maar het gevoel krijg dat het erger wordt. Dat ik met soms heel sterk afvraag of God mij wel hoort. Of God wel echt om mij geeft. Ik bid om regen maar daardoor ontstaat er eerst modder. Ik hoop dat de donkere wolken die boven mij hangen nu dan eindelijk zijn opengebarsten in een stortbui, onweer en bliksem erbij, en dat nu dan eindelijk mijn modder kan wegspoelen. Dat ik terug kan kijken en Gods hand kan zien in de afgelopen jaren.
Voor nu laad ik voor mijn gevoel nooit verder op dan 10 procent. Dat betekent dat ik de hele dag in een energiebesparende modus zit. Ik ben ontzettend bezig met het zoeken naar een balans in mijn leven. Ik hoop die ooit te vinden, maar het groene balkje en de 100 procent zijn voor mij nog lang niet in zicht.
