Ik ben dankbaar dat ik nu even geen zekerheid heb...
Ik zit net rustig op de bank wanneer mij een nerveus gevoel bekruipt. De stress van afgelopen periode en de periode die komen gaat, maken me het lastig om echt even stil te staan. Ik heb zoveel te doen, en ook zoveel vragen en twijfels. Mijn moment van afstuderen komt steeds dichterbij.
Aan de ene kant kijk ik er enorm naar uit: heerlijk om geen verslagen meer te hoeven schrijven. Maar er is een gevoel dat dat overstemt: mijn toekomst is onzekerder dan ooit! Dat maakt dat ik twijfel.
Is het de juiste stap geweest om HBO-theologie te gaan studeren? Waar gaat dat me brengen?
Had ik niet een andere opleiding moeten kiezen? Wat ga ik doen als ik afgestudeerd ben? De twijfel slaat toe; HELP!
Al een aantal weken dwalen de woorden van psalm 23 door mijn hoofd;
‘De Heer is mijn herder, ik kom niets tekort. Hij laat mij liggen in groene weiden. En leidt me naar rustig water. Hij herenigt mijn ziel en leid me naar paden die rechtvaardig zijn. Tot eer van zijn naam.‘
De belofte dat Hij mij zal leiden, is soms lastig te geloven. Liever wil ik de touwtjes in eigen handen nemen. Maar dat voelt eigenlijk ook niet goed. Dit brengt me aan het twijfelen over de keuzes die ik moet maken. Zijn het wel de keuzes die God voor mij voor ogen heeft? En er hangt zoveel vanaf!
Het voelt alsof de rest van mijn leven hierdoor bepaald wordt.
Eigenlijk jeuken mijn handen om mijn eigen toekomst bepalen. Door gewoon op honderden vacatures te reageren of om te kiezen om door te studeren. Dan weet ik in ieder geval dat ik iets te doen heb. Maar doe ik dan wat God van me vraagt? Kan het zo zijn dat ik mijn vertrouwen niet op God stel door de touwtjes in eigen handen te nemen? Kan ik, nee, durf ik mijn hele toekomst aan God toe te vertrouwen? Te vertrouwen dat Hij me leid?
Mijn gedachten gaan terug naar iets wat ik iemand ooit heb horen zeggen: “Ga in Zijn naam”. Je laten leiden door God betekent niet dat je wacht op een teken van God waardoor je weet wat je moet doen. Je mag gewoon al luisterend naar Hem onderweg gaan. Dan kun je je door Hem laten corrigeren als je van het pad lijkt af te dwalen. De persoon die me dit vertelde vergeleek het met een stoplicht dat altijd op groen staat. Rijden maar!
God zet hem wel op rood als je moet stoppen.
Ineens realiseer ik me dat de twijfel die ik nu voel niet prettig is, maar dat het mij wel ergens brengt. Het zorgt ervoor dat ik al zoekend in actie kom en onderweg ga. En beetje bij beetje leer ik meer te vertrouwen dat Hij voor mij zorgt en mij op de juiste paden leidt. Dit zorgt ervoor dat ik nu dankbaar ben dat ik nu ff geen zekerheid heb.
Zekerheid zou ervoor zorgen dat ik niet op zoek ga. Ik zou juist tevreden stilstaan en staren naar een groen stoplicht. Is dat wat ik zou willen? Alles in mij schreeuwt: ‘Nee!’
Ik wil niet stilstaan. Ik wil GAAN!
