Een mooi mens

Het is zaterdagmorgen als ik van een afstandje sta te kijken hoe de ceremoniemeesters de bruiloft van vrienden zo goed mogelijk proberen te regelen. Ik raak met ze aan de praat en de lieve woorden die ze spreken verwarmen mijn hart. Wat een mooie, gedreven mensen denk ik bij mezelf. Maar zeggen doe ik het niet.
’s Middags regent het en soms hoor ik mensen wat mopperen over het weer. Voor ik het weet, ga ik er in mee. Maar direct vraag ik me af waarom.

Ik staar een beetje voor me uit en denk terug aan de preken die ik de laatste tijd luister. Over een cultuur van bemoedigen en het verlangen om dit te creëren. Steeds vaker ben ik me bewust van wat ik uitspreek en hoeveel woorden daarvan negatief zijn. Negatieve woorden kunnen in een hart gegrift staan en jaren later nog pijn doen. 

De woorden ‘’Je bent te dom om naar een normale middelbare school te gaan’ stonden geschreven in mijn hart.

Als ik terugdenk aan de gevolgen die ik ondervonden heb door deze woorden, krijg ik opnieuw tranen in mijn ogen van de pijn.

Wat als de woorden die ik spreek, net zo’n stempel achterlaat… Wat ik wil dat wordt geoogst moet ik zelf zaaien…

Ik sluit mijn ogen en bid; ‘’Laat de woorden die over mijn lippen gaan, woorden zijn van bemoediging en liefde. Maak me bewust van de momenten dat ik negatief spreek en help me om een roddelvrije zone en een cultuur van bemoedigen te creëren. Door anderen aan te sporen, te wijzen op de negatieve woorden die gesproken worden. Vergeef mij voor de momenten dat het toch verkeerd gaat. Leer mij positieve woorden uit te spreken naar andere toe. Amen.’’

Ik open mijn ogen, kijk om mij heen, loop naar een van de ceremoniemeesters toe en zeg: ‘’Je bent een mooi mens.’’