Niet eerlijk!
Vandaag is het een speciale schooldag. Er staat iemand van de ZOA voor de klas. Zij laat een video zien. Ik zie hoe een dorp compleet verwoest is door een terreurorganisatie. Ik zie doodsbange, magere kinderen bij hun moeder zitten terwijl de hete zon op hun huid brandt. Zij zitten ergens in een land in Afrika in de ellende. Ik zit hier in een mooi lokaal, veilig, met voldoende eten en drinken in mijn tas. Het is heel stil in de klas. Maar diep van binnen schreeuw ik het uit: ‘dit is niet eerlijk! Dit kán toch niet zo oneerlijk zijn?!’ Woede, frustratie en verdriet vult mijn hart…
Ik zat hier nog op de basisschool. Dit was een van de eerste keren dat onrecht zo heftig binnen kwam bij mij. De mevrouw sloot haar gastles af met de vraag: ‘Wie wil er junior ambassadeur worden van de Zoa?’ Haar ogen gleden rustig de klas door. ‘IK!’ klonk het keihard door het lokaal.
Jep, dat was mijn stem. Want dit was mijn kans om iets te doen aan het onrecht wat ik net had gezien. In de tijd erna mocht ik onder andere een spreekbeurt houden over de ZOA en ging ik rond de feestdagen de straat op om ZOA pepernoten te verkopen.
Moet iedereen dan meteen ambassadeur worden van een of andere organisatie? Mijn antwoord daarop is: nee. Ik denk dat je een ambassadeur mag zijn van Gods Vaderhart. Hoe dat werkt? Nou precies zoals dat moment dat ik het verwoeste dorp zag op de basisschool. Ik liet mijn hart raken door het onrecht wat ik zag.
En nog steeds raakt onrecht mijn hart zo diep als het toen deed. Ik blijf proberen om door Gods ogen te kijken naar het onrecht om me heen. Dan kan ik niet stil blijven zitten! Je hoeft niet ver te reizen voordat je onrecht tegenkomt. Het gebeurt ook dichtbij. Denk aan die klasgenoot of collega die buitengesloten of gepest wordt. Iets doen aan onrecht, begint met opmerkzaam zijn voor de mensen om je heen en wat er gebeurt. Oprechte aandacht voor mensen is levensveranderend.
Kies er ook voor om je ogen open te houden, je te laten raken en een ambassadeur te zijn van Gods Vaderhart.