Dit was Heartbeat in Tanzania
Precies twee weken geleden vertrok een groep van 36 Heartbeaters richting Afrika. Tanzania! Samen met Compassion en De 4e Musketier liepen, renden of fietsten ze tegen onrecht. Tien dagen vol met hoogte- en dieptepunten. Sanne Provoost (27) blikt hieronder terug op de levens veranderende reis. Dit was de Muskathlon!
Zijn zij arm en wij rijk? Of is het juist andersom?
Het is pikkedonker en regent pijpenstelen, niet echt het zonnige Afrika dat je verwacht. Na een nacht zonder slaap in het vliegtuig rijden we om 6 uur ’s morgens naar ons hotel. Iedereen wil de nieuwe omgeving in zich opnemen, maar langzamerhand vallen om me heen steeds meer mensen in slaap. Het is het begin van onze reis, het begin van een week die we de rest van ons leven niet meer zullen vergeten. Drie uur nadat we geland zijn komen we aan op de eerste projecten. Kinderen rennen op ons af en roepen: ‘’Mazungu!’’, wat blanke betekent. Sommige durven ons een high five of een hand te geven, anderen vinden ons wat spannender en duiken giechelend weg achter een vriendje of vriendinnetje.
Na een gezamenlijk moment gaan we verdeeld in groepjes mee naar mensen hun huis. Dit doen we meerdere keren tijdens de reis. Tussen de modder en de afval door volgen we een kind dat het super bijzonder vindt dat deze blanke mensen bij hem/haar in huis komen kijken. Met elkaar praten lukt vaak niet, maar met handen, voeten en gezichtsuitdrukkingen maken we toch contact. We zien huizen die kleiner zijn dan mijn bed. Huizen die bestaan uit één kamer, de muur is vaak gemaakt van modder en stokken. Het dak bestaat uit hout of metaal, maar is bijna nooit waterdicht. Elke nacht dat we er zijn, regent het ontzettend hard en denk ik aan de kinderen die samen met hun broertjes, zusjes en ouders in één kamer slapen. Op de grond, in de regen.
Met behulp van een tolk kunnen we met mensen in gesprek over hun leven. We horen en zien verschillende kanten van armoede en cultuur. Hoewel het super heftige en verdrietige verhalen zijn, is er ook hoop. Ouders die dromen van een betere toekomst voor hun kinderen. Kinderen die dankzij sponsoring goed onderwijs, eten en liefde krijgen. Mensen die ondanks alles geloven in een God die gaat voorzien in dat wat ze nodig hebben.
En toen was daar de dag van de muskathlon. De bikkels die 63 kilometer gingen wandelen waren die avond daar voor al begonnen en hebben een hele nacht in de regen gelopen. Op een route waar ze niks zagen, een paar keer zijn uitgegleden en waar meerdere auto’s die hen begeleidden vast zijn komen zitten. Om 6 uur was het aan ons als hardlopers en fietsers de beurt om te beginnen. De laatste maanden was mijn training behoorlijk ingezakt, dus ik vond het best spannend hoe de dag zou gaan. Met een groepje hebben we elkaar naar de finish geholpen, maar misschien nog wel meer dan dat hebben de mensen onderweg dat gedaan.
Overal waar we kwamen stonden mensen langs de kant te zwaaien en kwamen er kinderen voor een high five of een knuffel. Sommige kinderen hebben kilometers met ons meegerend. Wij op onze afgemeten schok dempende hardloopschoenen en zij op slippers. De laatste kilometers waren het zwaarst, maar we hebben het gehaald! En met een prachtig resultaat. In totaal is er door de groep 1,6 miljoen euro opgehaald. Waarvan 1 miljoen euro gelijk staat aan 1000 kinderen die gesponsord zijn. 1000 kinderen die weer een reden hebben om te dromen van een andere toekomst, hoe bijzonder!
De klap eenmaal thuis is misschien nog wel groter. Iedereen in de groep moet weer even landen, moet op zich in laten werken wat er allemaal gebeurd is. Waar we eerst naar buiten liepen, stonk het naar afval, maar werden we telkens vriendelijk begroet. Hier is alles schoon, maar zit iedereen in zijn eigen bubbel. Zijn zij arm en wij rijk, of is het soms ook wel andersom?
Liefs,
Sanne
