Gerechtigheid @ Home
Terwijl ik nadenk over het thema gerechtigheid schieten er direct beelden van arme mensen door mijn hoofd. Mensen die honger hebben. Kinderarbeid, slavernij, prostitutie. De grote problemen in de wereld die we allemaal wel kennen. Maar ik besef mij de laatst tijd steeds meer dat gerechtigheid dicht bij huis net zo hard nodig is.
Gerechtigheid voor mensen die wij afwijzen in onze naaste omgeving. Zoals vrouwen die vanwege hun geloof gezichtsbedekking willen dragen, maar dat niet mogen in openbare ruimtes. Maar wacht even, tegenwoordig dagen we allemaal gezichtsbedekking in de vorm van een mondkapje op dit soort plekken! Als het onszelf aangaat, is het dan ineens geen probleem meer?
Het is zoveel makkelijk om naar de splinter te kijken in iemand anders oog dan naar de balk in je eigen oog. Want dan word je geconfronteerd met jezelf. Met je eigen tekortkomingen en eigenaardigheden. ‘Normaal doen!’, denken we dan. Wat normaal dan ook zijn mag. Het voelt veiliger om met z’n allen te wijzen op iemand die niet past binnen de normen die we als christenen graag willen hanteren.
Ik denk dat we soms zo veel kijken naar elkaar, dat we vergeten onze ogen te richten op over wie het echt zou moeten gaan: Jezus.
Ik kan me in een dienst soms flink irriteren aan mensen die keihard zingen of heel erg aanwezig zijn door hun aanbidding en dans. Dat leidt mij af, ik ga dan meer op die mensen letten dan op de dienst en aanbidding. ‘Pff, die wil vast gewoon opvallen…’, denk ik dan bij mezelf. Direct schrik ik dan weer van deze gedachte. Want wie ben ik om te oordelen over een ander?
Dus: sorry voor wie buitengesloten werd, omdat hij/zij transseksueel, non-binair, homoseksueel/lesbi, vrouw, man, etc. is. Sorry voor wie er raar aangekeken wordt, omdat hij/zij gescheiden is, ongehuwd zwanger, verslaafd, samenwoont, of om een andere reden niet aan bepaalde maatstaven voldoet. Sorry als er over jou gepraat wordt, omdat je te hard of te vals zingt, te dik of te dun bent, je te bloot of te preuts kleedt, en ga zo maar door…
We willen dat de kerk een plek is waar iedereen welkom is, maar om dat in de praktijk te brengen is nog best lastig. Zullen we het blijven proberen? Laten we beginnen met zeggen: sorry, ik schiet te kort.
