“Nou, ik vind het altijd wel mooi als mensen zo superradicaal zijn in hun geloof. Misschien kan je daar iets over schrijven.” Tegenover me zit een studiegenootje dat ik om advies heb gevraagd voor deze blog. Ik knik instemmend, het is inderdaad mooi om te zien hoe mensen radicale keuzes voor God durven te maken. Maar hoe doe je dat eigenlijk?

Dat is een behoorlijk grote vraag, maar enkele dagen later wordt een deel ervan beantwoord. Samen met mijn geloofsmentor lees ik het boek ‘Hearing God – Developing a Conversational Relationship With God’ van Dallas Willard. Zoals de titel al doet vermoeden gaat dit boek over luisteren naar Gods stem. In het eerste hoofdstuk lezen we dat dat ook een behoorlijk radicale keuze is. De schrijver heeft het namelijk niet alleen maar over luisteren naar God in specifieke situaties. Volgens hem gaat het erom dat je je karakter vormt door een constant ‘gesprek’ met Hem. 

We praten nog wat verder over die karaktervorming. Die zit hem in hele kleine dingen. Mijn mentor legt dat uit aan de hand van een voorbeeld. Stel dat jij het als christen belangrijk vind om integer te zijn, dan moet je ernaar streven om dat in alle situaties te zijn. Elke keer dat jij ervoor kiest om niet vals te spelen bij dat potje monopoly dat je aan het verliezen bent, kies je ervoor om integer te zijn. Door dat tot in de kleinste details van je leven door te laten werken bouw je aan een goed karakter, waarbij je uiteindelijk ook in grotere dingen integer zal zijn.

Dingen die voelen als hele kleine stapjes kunnen dus samen zorgen voor een radicale karakterverandering.

Dat betekent dus wel dat je constant die kleine stapjes moet blijven zetten. Ik vind dat best lastig, want ik wil dingen graag in één keer kunnen. In de sportschool pak ik het liefst direct een zwaarder gewicht, in plaats van het rustig op te bouwen. Dat lijkt niet per se verkeerd, maar het zorgt ervoor dat je de oefeningen maar kort volhoud. Voor de zwaardere gewichten moet je eerst goed je spieren trainen. Als je dat gedaan heeft gaat het ineens veel makkelijker. 

Zo is het ook met radicale keuzes. Elke keer dat je er bijvoorbeeld voor kiest om toch te bidden voor het eten in een niet-christelijk gezelschap wordt die stap minder groot. Zo voel je uiteindelijk misschien ook de vrijmoedigheid om te getuigen van God als je de mogelijkheid hebt. Dat is voor mijzelf iets dat ik graag zou willen doen.

Ik verlang ernaar om op die manier uit te delen van geloof, maar denk daarbij vaak direct heel groot. Iemand in één keer bekeren kan niet altijd, hoe graag ik ook zou willen dat dat wel zo was. In een gesprek een keer iets laten vallen over het geloof of thuis voor iemand bidden voelt soms voor mij alsof het niet radicaal genoeg is. Toch maak je daar uiteindelijk veel grotere stappen mee dan met zitten wachten tot je iemand in één keer op een grootse manier kan bekeren.