God, waar bent u nou?

‘We kunnen je nog niet zien, Frank. Staat je camera wel aan?’ Terwijl ik nog aan mijn ontbijt zit, verschijnen er langzaam steeds meer collega’s op mijn scherm. Deze vergadering wordt een succes, ik voel het.

Na een half uur zijn we klaar om te beginnen. Er is nog veel ruis. De mensen die echt wat te zeggen hebben, zijn nauwelijks te horen. Nadat wel 5 keer is gevraagd of de mensen die niet aan het woord zijn hun microfoon willen muten, is de boodschap doorgedrongen. Langzaam komt er een heuse vergadering tot stand.

De voorzitter draagt het volgende punt aan. Dit keer is de reactie een oorverdovende stilte. ‘Hallo?’ vraagt hij voorzichtig. Oh wacht. We stonden nog op mute.

Diezelfde oorverdovende stilte ervaar ik regelmatig in mijn geloofsleven. Dat maakt me vaak gefrustreerd. Terwijl ik hierover nadenk is het alsof God me herinnert aan het begin van de coronacrisis. De lockdown was net ingesteld en gek genoeg dreef juist dat me naar buiten. Elke dag wandelde ik minstens een uur op een rustig plekje, zonder telefoon op zak. Als vanzelf ontstonden de gebeden. De prachtige schepping overweldigde me soms. Zelfs zo dat ik mezelf niet kon bedwingen om daar midden in het bos te zingen over hoe groot God is.

Langzaam dringt het tot me door: is het wel eerlijk dat ik soms teleurgesteld ben in God dat er zo veel afstand lijkt te zijn?

Of is Hij al lang tegen mij aan het praten, maar heb ik Hem op mute staan?

In deze tijd waarin er altijd informatie op ons af komt hebben zelfs mensen die niks met God hebben er behoefte aan dat de ruis even stopt.

Hoeveel meer reden heb ik dan wel niet om die ruis uit te zetten, om God aan het woord te laten. Om niet mijn gedachten te muten door Netflix aan te zetten, maar om mijn gedachten bij God te brengen en Hem te laten spreken.

Het is goed om rust te nemen, maar zorg dan wel dat je de juíste dingen op mute zet!