Mijn handen

Een beeld flitst voor mij langs. Ik sta te preken voor een ontzettend grote zaal. Mensen die reageren op de aanwezigheid van Gods Geest. Mensen die uit rolstoelen opstaan. Wauw! Dat is mijn verlangen! Een enthousiast gevoel neemt het van mij over. ‘Is dit een visioen? Is dit wat gaat komen?’ Als dat toch eens onder MIJN handen zou gebeuren. 

Ik schrik op. De grote zaal maakt plaats voor mijn bank. Het enthousiaste gevoel neemt af, er zit mij iets dwars. Het is half 8 in de ochtend en met mijn slaperige hoofd was ik op de bank gaan zitten om met God te praten. Maar nu, voelde ik het opnieuw. Een muur tussen God en mij. 

‘Waarom genezen er niet meer mensen onder mijn handen?
Waarom komt U niet met nog meer kracht?’

MIJN handen, MIJN droom? Alsof ik word teruggefloten zet iets mijn gedachten stil. Het voelt niet goed. Ik hoor helemaal niet centraal te staan! Het draait niet om mij. Ik ben niet de ster, maar Jezus is dat.

Langzaam kom ik tot de conclusie dat er geen muur tussen God en mij instaat, maar dat ik met mijn rug naar Hem toe ben gaan staan. Het is tijd om mij weer om te keren. ‘Heer, U komt alle eer toe. Help mij om alleen naar u te wijzen, elke dag weer.’

Jezus, het gaat om U alleen!