Een onzichtbaar werk van God
Gisteren was ik bij de eerste avond van drie genezingsdiensten die we organiseerden. Eerlijk gezegd heb ik me er beetje verveeld. Waarom was ik daar eigenlijk? Vandaag wil ik het anders doen. Ik heb me voorgenomen om aan God te vragen wat ik kan doen. Tijdens de oproep zie ik wat klasgenoten die met elkaar in gesprek raken. We zijn met te veel om allemaal vooraan te bidden.
Ik vertel mezelf dat God niet alleen werkt door de mensen die vooraan staan. Ik houd me aan mijn voornemen en vraag God naar wie ik toe mag gaan. Dan valt mijn oog op een man midden op de voorste rij.
Een beetje zenuwachtig, maar vooral vol verwachting naar wat God gaat doen, stap ik op de man af en begin een gesprekje. Hij vertelt dat hij en zijn vrouw wel zijn aangesloten bij een Rooms-Katholieke kerk, maar dat ze niet heel actief betrokken zijn. Uit nieuwsgierigheid vraag ik hem of ze dan ook bidden tot Maria en de engelen. De man lijkt wat overvallen door mijn vraag en hakkelt een onduidelijk antwoord, waardoor het gesprek al snel doodloopt. Ik ga me ongemakkelijk voelen en vraag me af wat ik hier zit te doen. Ik luister maar half naar zijn volgende antwoord, want ik ben tegelijkertijd een schietgebedje aan het doen: “God, ik moest toch naar deze man toe, wat moet ik doen dan?”. Oorverdovende stilte is het antwoord terwijl ik op de achtergrond de man nog wat hoor vertellen over zijn vrouw. Niet wetend wat ik verder kan doen, loop ik flink teleurgesteld weg. “Ik ook met mijn goeie ideeën” denk ik. Dit voelt echt als het meest zinloze gesprek dat ik in tijden heb gevoerd.
Het is alweer een paar weken later als ik een melding krijg van een reactie op een van mijn blogs. Mijn hart gaat sneller kloppen als ik zie dat de reactie geschreven is door de man die ik die avond gesproken heb. Hij vertelde dat mijn vraag hem aan het denken had gezet en dat hij en zijn vrouw op zoek zijn gegaan naar welke gemeente bij hen past. Ze hebben zich bij een nieuwe gemeente aangesloten en zijn nu beiden actief betrokken bij het jeugdwerk.
Voor de zekerheid lees ik het nog drie keer na. Was dit echt? Ik stuiter bijna van mijn stoel, wat tof! Niet omdat ze naar een andere kerk zijn gegaan, maar door de vernieuwing die er in hun leven had plaatsgevonden.
En dat door een gesprek waarvan ik dacht dat het geen impact had en waarbij ik God wel niet goed begrepen zou hebben. Nu weet ik dit vervolg toevallig door zijn reactie op mijn blog, maar ik denk dat het veel vaker voorkomt dat situaties of gesprekken een impact hebben die wij niet kunnen zien. God verwacht alleen maar dat we beschikbaar zijn voor waar hij ons wil gebruiken.
Durf jij God vandaag te vragen wat je voor hem mag doen, ook als het voor jou misschien ongemakkelijk of nutteloos lijkt?
