Door de wind, door de regen
De wind waait zo oorverdovend hard om mijn oren dat het bijna voelt alsof ik er middenin sta. Het gekraak van het oude houten plafond doet het lijken of de balken elk moment in kunnen storten. Het enkelglas van het raampje achter me, doet weinig om de kou tegen te houden. Het huis waar ik woon, stamt uit 1930. En dat is te merken nu het buiten keihard stormt, zeker op de zolder! ‘Gelukkig,’ denk ik, ‘ik zit veilig binnen.’
Mijn gedachten dwalen af naar een andere storm, zo’n 2000 jaar geleden. De discipelen van Jezus zaten niet lekker thuis. Ze waren op het water toen de wind opstak. Dat waren ze als ervaren vissers wel gewend, maar dit keer was de storm heviger dan ooit. Ik stel me voor hoe bang ze geweest moeten zijn, terwijl ze tevergeefs probeerden het water uit de boot te houden. En Jezus? Die lag rustig te slapen. De discipelen schudden Hem wakker. Ze schreeuwden: ‘Maakt het U niet uit wat er gebeurt?’
Af en toe voelt het nu, 2000 jaar later, net als toen. IC-artsen die met man en macht werken, maar het hoofd soms maar net boven water houden… Ondernemers die moeten roeien met de riemen die ze hebben, maar verdrinken in de rekeningen die ze niet meer kunnen betalen… De golf van emoties die soms ineens over me heen slaat, als ik denk aan alles waar ik zo naar had uitgekeken…
En dan is daar Jezus, die met één zin de zee zo glad als een spiegel laat worden. Een voorproefje op hoe het leven in Zijn Koninkrijk er ooit uit zal zien. Jezus, die zegt tegen Zijn discipelen, die zegt tegen mij: ‘Geloof je nu nog steeds niet dat het wel goed komt?’ Jezus, die in alle rust kon slapen, omdat hij vertrouwde op de kracht van de Vader die door Hem heen zou werken.
Door de wind, door de regen. Dwars door alles heen. Ook als het niet zo voelt. Jezus is er. We zijn nooit alleen.
