Je bekijkt nu Hanneke vertelt hoe Anita haar hielp met haar pijn naar God te gaan

Hoge muren om mijn gevoel

In de steek gelaten en alleen, zo voelde ik me. Ik zat in een diepe put en zakte alleen maar dieper weg in de ellende, ik zag geen enkele mogelijkheid om er uit te komen. In 2015 overleed mijn vader en ik werd depressief. Met de gedachte dat niemand wat voor me kon doen en dat ik op mezelf aangewezen was. Omgeven door vrienden die voor me klaar stonden en toch voelde ik me alleen. 

Voor de buitenwereld had ik altijd een masker op. Ik deed vrolijk en liet niemand merken hoe ellendig ik me voelde. In mijn eenzaamheid voelde ik ook niet. Ik schermde mijn gevoel compleet af voor de buitenwereld, maar ook voor mezelf.  De muren om mij heen werden steeds hoger. Niemand zou ooit te weten komen hoe ik me voelde en het nog erger maken. Niemand zou mij nog pijn doen. Ik zag geen enkele manier waarop het ooit nog beter zou kunnen worden.. 

Ik dacht altijd dat mijn vrienden uit een soort medelijden met me omgingen. Waarom zouden ze nou om willen gaan met zo’n verschrikkelijke persoon als ik. Ik praatte mezelf dieper de put in en mijn zelfbeeld zakte met me mee naar beneden. Langzaam verdween het laatste beetje licht uit mijn leven en ging de deksel op de put. Ik was alleen.

Toen ging ik op ontwikkelingsreis naar Roemenië met jongeren uit mijn kerk. Langzaam begonnen mijn muren te zakken. Mijn vrienden hadden door dat ik me niet goed voelde maar drongen niet aan. Ze vroegen bezorgd of het ging als ze zagen dat ik had gehuild maar vroegen niet waarom ik had gehuild. Het voelde fijn dat ik niet alles uit hoefde te leggen maar dat ze wel voor me klaarstonden. Het voelde veilig. Ik begon mezelf open te stellen voor Anita, mijn reisleider. Ik kon goed met haar praten. Zij was vroeger haar moeder verloren en eindelijk kreeg ik het idee dat iemand echt mijn pijn begreep. Ze bad voor me en samen zongen we Opwekkingsliederen op het grasveld. Ik keek toen omhoog en zag de blauwe lucht. Ik kreeg een warm gevoel en spontaan liepen de tranen over mijn wangen. Ik was niet alleen en ik was ook nooit alleen geweest.  Dankzij haar begon ik mezelf weer open te stellen voor God. Ik liet Hem weer een beetje toe in mijn leven. 

Langzaam groeide mijn band met God en begon ik met hulp van de mensen om me heen uit de put te klimmen. Vorig jaar heb ik belijdenis gedaan met achttien vrienden. Het was heel bijzonder met hen allemaal ja te kunnen zeggen tegen God. Dat ik er zeker van ben dat ik Zijn kind ben en dat Hij me nooit in de steek zal laten. 

Ik wil niet zeggen dat het helemaal over is, dat ik weer helemaal de oude ben. Er staan nog steeds hoge muren om mijn gevoel heen. Ik stel me niet zomaar open in de angst weer in de steek gelaten te worden. Ik heb nog steeds momenten dat ik me helemaal alleen voel. Dat ik mezelf maar niks vind, dat ik me afvraag waarom mijn vrienden überhaupt mijn vrienden willen zijn. Maar dan kijk ik naar boven en zie ik een klein stukje blauwe lucht. 

Herken jij je misschien in dit verhaal? Jij bent niet alleen. Niemand is alleen. God is bij je en zal je ook nooit in de steek laten. Als jij Hem toelaat in je leven zal Hij er altijd voor je zijn. Mocht je zelf last hebben van depressie, blijf er niet mee rondlopen maar praat er over. Ik weet dat praten makkelijker gezegd is dan gedaan, maar geloof me, het maakt een wereld van verschil. Heb je het idee dat niemand voor je klaar staat? God is er voor jou. Bid tot Hem, stort je hart uit. Huil zoveel je wil. Stel Hem vragen, wordt boos en schreeuw zo nodig. Hij zal er zijn en Hij zal naar je luisteren.

Hanneke van der Molen

Studeert journalistiek in Ede. Zingt veel en vaak. Woont in een versleten studentenhuis... dus voorzichtig met die hoge noten, anders komt het plafond naar beneden!