Bron in de woestijn
Ik kijk naar mijn vriendin. Ze zit heerlijk in de zon op een tuinstoeltje, heerlijk te genieten. Ze had het echt even nodig. Een plek waar ze gewoon kon zijn. Voor inspiratie, rust, van hart tot hart praten. Ik laat haar in mijn leven kijken en zie hoe ze alles in zich opneemt. We hadden afgesproken voor de ochtend, maar de middag is bijna voorbij als ze vertrekt. Hoewel het intensief is en het ‘mijn’ vrije dag is, ben ik zo dankbaar dat ik dit kan geven.
Ik herinner mezelf eraan dat ik ooit in haar schoenen stond en zelf een hele dag bij iemand thuis bleef hangen. Ik zat niet lekker in mijn vel en moest echt even weg! Het was niet dat deze persoon niets beters te doen had! Maar ik mocht er gewoon zijn. Net zolang tot ik weer met een vol hart naar huis kon gaan. Dat ben ik nooit vergeten.
‘The church is an outpost of heaven’
De liefde die we van God krijgen is zo bijzonder. Alsof je enorme dorst hebt en ineens heerlijk fris water krijgt, zomaar voor niets. Je merkt dat je het door wilt geven, je wordt er enthousiast van! Voordat je het in de gaten hebt word je zelf een bron in iemands woestijn. En wat leer je daar veel van! Ik merk bijvoorbeeld dat ik echt moet blijven putten uit God om te kunnen overstromen. Deze liefde komt niet uit mijzelf maar alléén bij Hem vandaan. En ik leer ook dat God mij leidt naar de juiste personen. Dus soms ook naar iemand op wie ik zelf niet zo snel zou afstappen!
Het is niet genoeg dat ‘ik naar de hemel ga’. Dat is niet het complete evangelie! Dat zou wel een egoïstisch evangelie zijn.
Zo van: ‘Met mij gaat het goed en de rest van de wereld zoekt het maar uit!’
Jezus zegt ons in Openbaringen 3:20 dat Hij naar mensen toe gaat en op de deuren klopt. Zo heb ik het zelf ervaren, jaren geleden. Nu woont Jezus in mij en ik heb maaltijd met Hem, maar ondertussen gaat Zijn werk wel door! En ik wil met Hem blijven meewerken. Het Koninkrijk van de Hemel moet méér zichtbaar worden.
Jezus wacht niet af tot iedereen bij Hem over de drempel stapt, maar is altijd actief op zoek naar wat verloren is. De meeste mensen vragen niet snel om hulp. De uitdaging om te luisteren naar de Heilige Geest. Wat mag ik doen? Wat mag ik zeggen? En samen met de Heilige Geest wat ‘hemel’ naar die persoon te brengen. In de vorm van oprechte aandacht, bemoedigende woorden, investeren van tijd… Het raakt hun hart. En het vult je eigen hart met dankbaarheid.
Het is nu toch echt tijd om afscheid te nemen. Ze pakt haar tas en we geven elkaar een dikke knuffel. Met een big smile loopt ze weg. Ik besef me opnieuw dat het leven met God te heerlijk is om voor jezelf te houden!
