Een masker in de prullenbak
Voor de zoveelste keer loop ik precies hetzelfde rondje met mijn persoonlijke mentor. Het is vaste prik: eens in de twee weken, ‘s avonds een rondje in het park. Het is fris en het waait behoorlijk. Gelukkig zijn we zo de bocht om, dan gaan we er niet meer recht tegenin.
Ik word geconfronteerd met de afstand die aanwezig is tussen mijn verlangen en de werkelijkheid. Al jaren probeer ik mezelf in hokjes en vakjes te proppen die niet voor mij gemaakt zijn. Ik wil erbij horen op school en in de kerk.
Ik wil ‘gewoon’ meedoen met de rest. Ik wil niet nadenken over de dingen die me bezighouden: de angst om mijn broertje en zusje te verliezen in de strijd tegen de longziekte die ze hebben. Zij verdienen de aandacht, tijd en energie van de dokters en mijn ouders.
Ik fix mijn problemen zelf wel. Ik wil groot en sterk zijn.
Maar ik voel me alles behalve dat, ik vecht om mijn zwakte verborgen te houden. Zo komen we op die ene, cruciale vraag, Niet mijn gesprekspartner stelt hem, maar ikzelf. ‘Thirza, je hebt je nu jarenlang verscholen achter een masker. Hoe lang wil je dit nog doen?’
Ik voel me misselijk worden. Ik weet dat ik het niet langer kan houden. Ik kan niet meer vechten. Ik kan niet langer door de hoepels springen die anderen ophouden. Ik kan niet langer leven met dat masker voor. Ik voel me slap worden.
Ik ben stil, neem een teug adem en besluit: Ik zet dat rot-masker af.
We keren om. Ik kijk een nieuwe uitdaging in de ogen. Ik voel de angst om het oude achter te laten. Angst om kwetsbaar te zijn. Angst om alleen over te blijven. Maar ik weet dat ik niet alleen ben: niet alleen mijn mentor staat naast me. Ook mijn Mentor.
Stap voor stap loop ik verder, met lood in mijn schoenen en tranen die achter mijn ogen branden. Niet alleen die avond, maar het hele daaropvolgende jaar. Ik breek mijn muur af. Ik laat mensen in mijn leven kijken. Ik zie mensen schrikken. Ik zie hoe ik ze soms teleurstel, hoe sommigen afstand nemen. Maar ik ben niet alleen.
Terugkijkend was alles het meer dan waard! De mensen die nu in mijn leven zijn houden echt van me, het maakt niet uit wat ik denk of doe. Ik hoef niet meer te liegen of altijd maar sterk te blijven. Ik ben mezelf, eerlijk en kwetsbaar.
In mijn zwakte wordt Gods kracht volbracht (2 Korinthe 12:9). God gebruikt die zwakte om mensen te bemoedigen en zelfs om mensen kennis te laten maken met Zijn liefde.
Als je worstelt met een masker waarachter je jezelf verbergt. Als je liegt om worstelingen in je leven geheim te houden. Als je het gevoel hebt dat je altijd aan de eisen van een ander moet voldoen, wil ik je zeggen dat je niet de enige bent! God is erbij, betrek Hem bij de weg die je gaat. Vraag of Hij iemand op je pad wil brengen met wie je hierover kunt praten.
Mijn masker ligt in de prullenbak.
Wat wil jij doen met de jouwe?
