Gaan wij elkaar ooit begrijpen?
‘Stel je niet aan, hierom huilen is echt onzin!’, zeg ik bestraffend tegen mezelf. Ik probeer de storm die door mijn hoofd raast, weg te duwen. Om mezelf af te leiden, luister ik naar het constante getik van de klok. Maar met elke tik van de klok voel ik nieuwe tranen opkomen. De warmte van zijn arm om me heen en de geur van zijn parfum geeft me even rust. Maar voor ik het weet, is die rust alweer verdwenen. Het lijkt alsof ik van binnen verscheurd wordt.
‘Wat zit je toch dwars?’ Zijn woorden doorbreken de razende stroom van gedachten in mijn hoofd. Mijn vriend kijkt me vragend aan. ‘Nou, jou reactie van daarnet’, breng ik voorzichtig uit. Het vraagteken in zijn ogen lijkt nog wat groter te worden. Ik leg uit dat ik er echt naar uit had gekeken om hem alles te vertellen. Hoe vet de Sportweek was waaraan ik bij mijn stage had meegewerkt.
Het was zo bijzonder om jonge mensen over Jezus te vertellen door middel van sport en spel!
Maar dat zijn reactie zo koeltjes is en dat dit voor mij als een klap in mijn gezicht voelt. Terwijl hij naar mij luistert, betrekt zijn gezicht weer. ‘Mijn reactie is toch niet zo raar? Ik zei gewoon dat het leuk voor je was, dat is toch goed?’ Juist door deze woorden voel ik mij nog meer onbegrepen. ‘Je snapt het niet! Ik heb echt een SUPER vette week gehad. Dat wilde ik met jou delen! Ik had verwacht dat je blij voor mij zou zijn, maar je reageert bijna zonder emotie. Dat doet pijn!’ In zijn blik zie ik een mengeling van pijn en verdriet. Hij is zo lief voor me maar hij kent Jezus niet. Hij kent dat vuur van enthousiasme niet…
Was ik te hard geweest voor hem? Nu voel ik me alweer schuldig over mijn woorden. Zijn schouders hangen naar beneden. ‘Ik kán niet snappen wat het voor je betekent. Die sportweek, ik zie dat jij er blij van wordt, maar het lukt mij niet om blij voor jou te zijn, want ik snap het niet. En dat ik niet blij voor jou kan zijn, doet mij ook pijn!’ Zijn woorden galmen door mijn hoofd.
Het lijkt wel alsof hij van een andere planeet komt.
Gaan wij elkaar ooit begrijpen?
Het antwoord op die laatste vraag is: nee. De klok tikt door, de storm in mijn hoofd blijft woeden. Zo nu en dan vind ik even rust in de armen van mijn vriend. Maar we komen steeds vaker verschillen tegen en we drijven langzaam uit elkaar. Onze wegen scheiden zich, terwijl wij eigenlijk verbonden willen zijn.
Uiteindelijk zetten we een punt achter de relatie.
De storm in mijn hoofd verdwijnt en ik ervaar een nieuwe rust. Dan pas zie ik helder dat die storm veroorzaakt werd door deze relatie. En ik kom erachter dat mijn geloofsleven ook nog eens minder sterk is geworden. Sindsdien heb ik besloten dat ik alleen een relatie wil met een jongen die ook gelooft.
Een relatie moet geen storm veroorzaken, je wil juist samen door de stormen van het leven kunnen gaan!
