Houvast
Haar mollige grijphandjes gaan weer in de richting van de trolley. ‘Oh daar gaan we weer,’ zucht ik. Mijn dochter Elin is bijna 9 maanden oud en wordt steeds sterker en actiever. Ze heeft pas leren kruipen en trekt zich nu ook overal aan op. Wanneer ze dan mooi rechtop staat, heeft ze zo’n trotse grijns op haar snoetje dat ik altijd weer in de lach schiet.
Ik vind het alleen niet zo grappig dat ze nou net die blauwe keukentrolley van Ikea heeft uitgekozen om zich aan op te trekken. Het is een soort multifunctioneel karretje waarin we wat keukenspullen bewaren. Het heeft 4 wieltjes en je duwt het gemakkelijk de keuken door. Handig voor wat kruiden en plantjes in mijn keuken maar minder handig voor een klein dametje dat leert om te staan en te lopen. Maar haar nieuwsgierigheid en levenslust is niet te stuiten.
Dus daar gaat ze weer: ze grijpt zich vast en haar armpjes en beentjes werken hard om te gaan staan aan dat wiebelding. Akelig is het om te zien! Stiekem ben ik ook wel trots dat het haar lukt. Maar ik besluit toch om hier wat op te verzinnen. Want inmiddels staat ze weer en ze strekt haar armpje tot boven in het karretje. Ze kan al bij de kleine kruidenpotjes en heeft bijna de peper te pakken!
Het doet me denken aan hoe we als mensen zoeken naar houvast. Het leven kan zo’n feest zijn van belevenissen, nieuwe ervaringen opdoen en nieuwe dingen leren.
We willen op onze eigen benen staan. Niks missen en elke kans grijpen.
Het gaat mij als ouder soms wat te snel allemaal. ‘Wees nou voorzichtig,’ hoor ik mezelf tegen Elin zeggen, ‘straks val je nog!’ Maar ze hoort het niet eens en denkt niet aan mogelijke valpartijen. Ze heeft veel te veel lol in dit nieuwe spelletje. ‘Oh, ik hou mijn hart vast!’ zucht ik weer.
Het dringt tot me door dat ik niet veel anders ben. Hoe vaak heb ik mijn houvast gezocht in instabiele factoren van het leven?
- Als ik straks die perfecte baan heb,
dan is mijn leven op de rit en zal alles op z’n plaats vallen - Als ik eenmaal een vriend heb of als ik getrouwd ben,
dan begint het leven pas echt - Als ik een bepaalde leeftijd heb bereikt,
dán zal ik het allemaal wel snappen en kunnen - Als ik een goede indruk maak op díe mensen, dan hoor ik erbij
Er zijn allemaal prachtige dingen waar ik vol levenslust mee bezig ben, waar ik blij van word. Maar inmiddels ben ik 4 banen verder, 8 jaar getrouwd en weer wat jaartjes ouder. Echte innerlijke stabiliteit hebben die dingen me niet gebracht.
Elke dag nog zoek ik naar houvast om dit leven goed te kunnen leven.
Door de jaren en door allerlei valpartijen heb ik geleerd om me aan God vast te houden. Hij heeft zich aan mij bewezen als de enige échte stabiele factor.
God is trouw. Zijn liefde is onveranderlijk. Hij geeft mij een identiteit waar ik vanuit kan leven. Door wat Jezus heeft gedaan, heb ik innerlijke vrede en houvast. En bovendien ben ik enorm gezegend met een veilig plekje in Gods Koninkrijk waar ik fouten mag maken, kan groeien en ontwikkelen.
Ik val nog steeds wel eens. Ik ben soms nog overmoedig, ik schat situaties niet altijd goed in. Dan bezeer mijzelf of anderen. Soms wil ik weer gaan leunen op omstandigheden. Ik blijf leren met vallen en opstaan. God reikt me elke dag zijn hand en die grijp ik stevig vast.
Ik geef Elin gauw een kusje op haar zere knietje. Net zoveel tegen mezelf als tegen haar, zeg ik half lachend; “Houd je nou maar niet vast aan dat wiebelding, dat is ook niet zo handig, lieffie!”
