Adem in, adem uit

Ik adem diep in en weer diep uit. De stoom is warm, soms iets te warm. Heerlijk die stilte, even geen geklets om mij heen. Ik voel me onrustig van binnen. Mijn gedachten schieten alle kanten op. Ik probeer me te focussen op de muziek die ik zachtjes door de ruimte klinkt. Ik adem diep in en weer uit. Verbaasd doe ik mijn ogen open als ik het nummer van Lauren Daigle hoor, “You say”. Ik glimlach, God is ook overal. Ik sluit mijn ogen weer en mijn hart richt zich tot God. Dank u wel voor deze ontspanning, voor de rust die ik bij U mag ervaren.

Je zou denken dat ik zeeën van tijd zou hebben nu het coronavirus rondwaait en ik amper wat kan doen. Maar mijn hoofd zit vol.

Ik voel me benauwd, alsof er een strop om mijn keel zit.

Gedachten en gevoelens gaan heen en weer. Dan voel ik ook nog de druk dat ik mijn stille tijd niet houd, me niet richt op God. Dat is eigenlijk heel krom, want juist God wil mij rust geven.

Hij is degene die zegt: “Kom naar Mij toe, allen die vermoeid en belast zijn, en Ik zal u rust geven.” Mattheüs 11:28

En toch vind ik dat zo moeilijk. Toch ben ik geneigd om langer in bed te liggen, een serie aan te zetten en me op te sluiten in een coconnetje. Alles behalve naar God toe rennen, bij Hem rusten en mijn zorgen aan Hem geven. En dat terwijl ik weet en ervaren heb, dat wanneer ik wel naar Hem toe ga, ik ook daadwerkelijk rust ontvang!

Ik zucht diep. Soms moet ik er bewust voor kiezen om, ondanks de weerstand en de drukte in mijn hoofd, de rust op te zoeken. Op welke manier dan ook. Ik wil leren vaker mijn vermoeidheid, zorgen en gedachten aan Hem te geven. Want als ik dat doe, dan voel ik me zo veel lichter en dan kan ik weer normaal ademhalen.

Ik adem weer diep in en weer uit.
Wat is het goed om bij God tot rust te komen.