Time for change!
‘Gggkkkgggkkg’, arme onderburen… Tot hoe laat mag je eigenlijk geluid maken in huis? Om twaalf uur ‘s avonds ben ik druk bezig om mijn televisie kast van de muur af te schuiven. Die tv moet de woonkamer uit en de piano moet er in. Mijn oog uitrukken gaat me voor nu toch wat ver, maar het is tijd om keuzes te maken.
Dat ik hier sta komt natuurlijk niet uit de lucht vallen. Een paar dagen geleden had ik een gesprek over radicaliteit. Terwijl we aan het praten waren drong het steeds meer tot me door hoe lauw mijn geloofsleven geworden is.
Waar ik mijzelf als tiener nog net niet voorstelde als ‘jesus freak’, is geloof stiekem iets geworden wat er gewoon een beetje bij hoort. In de tijd dat ik mezelf kwijt was doordat mijn hele wereld op zijn kop stond, ben ik het geloof ook even kwijt geweest. Het beeld dat ik van God had kon ik niet matchen met wat er om me heen gebeurde.
In plaats van dit bij God en vrienden aan te kaarten, drukte ik het weg.
Ik ging stappen en drinken en gebruikte de aandacht die ik kreeg van mannen om mijn eigenwaarde uit te halen. Hierdoor ging ik over grenzen waarvan ik dacht dat ik er nooit overheen zou gaan.
Ik herkende mezelf niet meer en begon me af te vragen of ik zo wel verder wilde in het leven. Dit was voor mij een signaal om het roer om te gooien. Ik ben gaan praten met mensen en heb er toen onder andere voor gekozen om een jaar niet te drinken. Best radicaal en het heeft me absoluut geholpen om uit dat dal te komen. Ik had mijn zware tijd gehad en keek er naar uit dat God alles ten goede ging keren.
Toch blijf ik er tegen aan lopen dat mijn geloofsleven maar de helft voorstelt van wat het eerder heeft gedaan. Ik had verwacht omhoog te schieten als een raket, maar dit lijkt meer een slecht gevouwen papieren zweefvliegtuigje.
Ik ga naar de kerk, help mee bij verschillende christelijke activiteiten, maar van mijn persoonlijke relatie met God is weinig te merken.
Als ik daar wat aan wil doen, moet ik dingen anders aanpakken!
Dus daar sta ik dan te sjouwen. Er is al bijna genoeg ruimte voor de piano als ik me bedenk dat ik nog geen idee heb waar ik de tv kast ga laten, een zorg voor morgen. Al schuivend vraag ik me af: Hoe kan het dat ik er nu pas achter kom? Dat ik lang niet zo radicaal ben als ik dacht? Ik weet dat het werk kost om een relatie te onderhouden, maar toch schiet dat er in mijn relatie met God zo makkelijk bij in. Ik merk het gewoon niet genoeg op. Elk beetje geloof is al meer dan wat ik toen, in die moeilijke fase van mijn leven ermee deed. De keuzes die ik daarna heb gemaakt waren heel radicaal! Onbewust ben ik gaan verbloemen dat ik tegenwoordig eigenlijk heel weinig keuzes meer maak.
Tv kijken is voor mij een makkelijke tijddoder.
Na een lange dag werken even de voetjes omhoog en kijken welke boer er vandaag zijn echte liefde vindt. Aan het eind van de dag baal ik dan wel dat ik geen tijd heb gehad voor God, maar ja: ‘dat is toch ook niet gek in deze drukke tijd?’ Maar wanneer ik eerlijk ben, als dit me dag in dag uit overkomt, betekent dat dat ik mijn keuzes anders moet maken.
Dus daar gaat ‘s avonds laat de piano uit de rommelkamer de woonkamer in.
BAM, onderweg valt de stekker nog op de grond, arme onderburen. Misschien moet ik de volgende keer mijn keuzes maken op een iets christelijker tijdstip?
