Hoofd vol twijfels

De bomvolle zaal begint mee te schreeuwen met de timer. Ik moet gauw mijn plekje zoeken en gaan zitten. Als het goed is, heeft iemand een plekje voor mij vrijgehouden. Ik loop naar het middenvak, ergens vooraan en ga zitten. ‘Hey man, hoe gaat het?’ vraagt de persoon naast mij enthousiast.

Tja, hoe gaat het eigenlijk met mij? De eerste week van mijn nieuwe studie is voorbij gevlogen. Eerlijk gezegd was het wel een cultuurschok. Een ruwe overgang van een fijne bijbelschool naar de grote universiteit.

Het voelt alsof iemand een emmer koud water over mijn hoofd heeft gekieperd.

Heb ik het onderschat? Heb ik Gods stem dan toch verkeerd verstaan? Is dit wel echt mijn plaats? Wat als ik door deze studiekeuze mijn passie voor God verlies? Twijfel. 

3, 2, 1, 0! De band rent enthousiast het podium up en neemt haar plek in. Naast de blije muziekklanken en de stemmen die God aanbidden, wordt de ruimte ook gevuld met Zijn warme aanwezigheid. Het voelt als thuiskomen. Iets sterkers dan puur een gevoel, de wetenschap dat ik geliefd ben door God de Vader. Toch sta ik er nog houterig bij, mijn hoofd nog vol twijfels van deze week. 

‘Geef ze maar aan Mij.’ Ik hoor duidelijk de rustige stem middenin de harde muziek. Terwijl de twijfels nog wat harder willen schreeuwen, winnen ze het niet. ‘Vertrouw Mij maar.’

Dat is wat ik wil. Niets meer, niets minder dan God vertrouwen. Met uitgestrekte armen geef ik het allemaal terug aan God.

‘Heer, kom mijn twijfel tegemoet!’