Voelen of geloven
‘Hij is genoeg voor mij, Hij is genoeg voor mijhij’. Het is alsof mijn keel op slot gaat. Ik krijg de woorden niet gezongen, het is gewoon niet waar. Op dat moment is Hij niet genoeg voor mij. Mijn leven ligt overhoop en God heeft er niks aan gedaan.
Terugdenkend aan die tijd, schrik ik ervan hoe kwetsbaar mijn geloofsleven eigenlijk was. Als jong meisje ben ik christelijk opgevoed en ik was hier ook al jong serieus mee bezig. In onze kerk was het gebruikelijk om je na je 18e te laten dopen, maar ik besloot dit op mijn 14e al te doen. Ik was ervan overtuigd dat God bestond en dat Hij voor mij zorgde. ‘Ik wil gewoon voor Jezus gaan’ was mijn getuigenis.
Tot mijn 20e. Alles veranderde en in een paar jaar kwam er ineens een hele hoop op mij af. Mijn vader werd ziek en kreeg voor mijn ogen een hartstilstand, die hij op het nippertje overleefde. Familieleden stierven, mijn ouders gingen onverwachts scheiden, mijn relatie van vijf jaar ging over en mijn vader ging verder met een nieuwe partner. Ik verhuisde naar een nieuwe woonplaats waar ik niemand kende en op mijn werk was het al tijden onrustig. Van de stabiliteit die ik in mijn kinderjaren had ervaren was ineens niks meer over. Alles stond voor mijn gevoel op losse schroeven en ik kwam erachter dat mijn geloof niet zo rotsvast was als ik dacht. Nu mijn veilige gevoel weg was, begon ik ook te twijfelen aan Zijn bestaan.
Maar dan, op een plek hier ver vandaan, leert God mij een belangrijke les.
Een paar maanden geleden mocht ik naar Tanzania met een Muskathlon. Daar aangekomen mocht ik op huisbezoek bij Jordan. Stel je een vrolijk mannetje van bijna 10 voor. Vol trots neemt hij ons mee naar zijn huis. Onderweg zak ik meerdere keren tot voorbij mijn enkels weg in de modder. Op de route liggen overal plastic zakjes en flesjes. Als we het huisje binnenlopen schrik ik een beetje. Het huisje is bijna net zo groot als mijn bed en ziet er vies uit, eigenlijk wil ik liever niet gaan zitten. Jordan’s oma vertelt dat ze hier woont met haar 7 kleinkinderen. De ouders zijn om verschillende redenen niet in staat om voor hen te zorgen. Ze zorgt zo goed als ze kan voor haar familie, maar heeft niet altijd geld voor eten.
Ik had van tevoren verwacht dat ik heel hard zou moeten huilen om zulke verhalen, maar merk nu dat dit niet het geval is. Ik vraag me af hoe het kan dat dit me niet op die manier raakt, ben ik zo ongevoelig? Maar dan zie ik het, de twinkel in haar ogen, de kracht. Ze vertelt ons: ‘God is goed en zorgt voor mij’. Wat kan ik nog veel van haar leren. Waar mijn geloofsleven bijna was ingestort toen mijn leven onzeker werd, was geloof voor haar de basis van alles. Hij was genoeg voor haar. En voor mij? Wat een rust geeft het om niet mijn gevoel leidend te laten zijn, maar deze waarheid als basis van mijn leven en aanbidding te hebben. ‘Hij is genoeg voor mij’, ook als ik het even niet voel.