Schrappen
Het is een van de laatste schooldagen voor de kerstvakantie. Ik zit met een goede vriendin te eten als ze een opmerking maakt die diep binnenkomt: ‘Thirza, pas je op dat je niet in een burn-out terecht komt? Voor de derde keer in korte tijd vraagt iemand zich af of ik niet te veel aan het doen ben.
De eerste twee keer wimpelde ik de vraag weg: ‘nee joh, valt best mee. Dat overkomt mij niet! Ik hou mijn hoofd wel boven water!’ Maar nu begin ik aan mezelf te twijfelen… ‘Zou het dan echt zo zijn?’ ‘Ben ik nu over mijn eigen grenzen aan het gaan?’
Op de dagen die volgen, merk ik ineens dat ik moe ben en dat ik eigenlijk niet meer zoveel motivatie heb. Het feit dat ik bijna elke avond in de week van huis ben, breekt me op. Aan de vuistregel ‘elke twee dagen één dagdeel rust’ houd ik me absoluut niet! Ik besef me dat al mijn activiteiten me vooral energie kosten. Het voelt alsof ik mezelf leeg geef.
Met tegenzin maak ik een rekensommetje:
Ik wil geen activiteiten afzeggen.
Ik wil geen studievertraging oplopen
Ik wil naar Israël in mijn minor
Ik wil zoveel mogelijk doen en leren op mijn stageplek.
Ik wil dat er geld in het laatje blijft rollen.
Ik wil twee keer op een zondag naar de kerk en zingen op koor.
Ik wil Alpha-cursus geven en van betekenis zijn.
Ik wil naar scouting blijven gaan.
Ik wil een Bijbelschool doen naast mijn studie Theologie +
= Onmogelijk.
Conclusie: Voor het eerst in mijn leven moet ik ergens op de rem trappen.
Maar waar?
Met Gods hulp maak ik uiteindelijk de keuze om een paar energievreters uit mijn agenda te schrappen. Ik vertraag mijn studie, wijzig mijn minor-plannen, stop met scouting en zoek een kerkelijke gemeente waar ik beter pas. Geven en ontvangen komt langzaam meer in balans.
Door deze ervaring weet ik waar mijn grenzen liggen in de eisen die ik aan mezelf kan stellen. Ik weet wanneer ik op de rem mag trappen en ben gestopt met het oneindig lang pushen om maar door te kunnen gaan. Ik mag genieten van het leven met God.
En tja, de mensen die me gewaarschuwd hebben, die heb ik toch nog maar even bedankt! 😉
