Een echte vriend
De vraag van de spreker zet me aan het denken. “Running With, heb jij zulke vrienden?” Mensen die je gelijke zijn en waar je mee optrekt. Iemand met wie je als het ware mee hardloopt, in gelijke pas. Ik denk even na. Namen gaan mijn gedachten door. Die? Die? Of misschien die? Nee, dat is meer iemand waar ik in investeer. Een Pouring Out noemde hij dat net. Die ander dan? Ja, die vriendschap is wel mooi, alleen moet ik wel vaak mijn pas inhouden. Een ongemakkelijk gevoel kruipt omhoog. Ik herken die emotie wel, het komt in periodes naar boven borrelen. Maar ik geef het liever niet te veel aandacht.
Een herinnering komt naar boven. Het is alweer jaren geleden. We zitten op een hekje en kijken uit over het weiland. Mijn baas en ik.
We hebben net een heftige vergadering achter de rug. Meningen waren verdeeld en hij had de nodige – laten we zeggen – minder positieve feedback voor de kiezen gehad. Hij was na afloop weggegaan. “Even een stukje lopen”, had hij gezegd. Maar ik zag dat hij veel pijn voelde over de scherpte van wat er was gezegd.
Eerlijk gezegd had het mij ook geraakt. Ja, er waren dingen mis gegaan… maar zagen mijn collega’s zijn hart erachter niet meer? Nee, dat praat niet alles goed. Maar het zet dingen toch in perspectief?
En nu zag ik hem zitten op het hekje, alleen. Een man die er altijd voor anderen is, maar wie is er voor hem?
“Heb je iemand die naast jou staat?”, vraag ik hem. “Gewoon iemand waar je je hart bij kunt luchten?”
“Ja”, zegt hij, “ik heb een goede vriend. Hij woont wat verder weg, maar we bellen regelmatig.”
“Fijn”’, zeg ik. “Is het eenzaam? Zo aan de top?”
“Ja, het is eenzaam hierboven”, grinnikt hij terwijl hij op het hekje tikt.
“Maar nee, zonder gekheid. Het is soms erg alleen.”
Ik voel zijn pijn, ik herken het ook. Al jaren worstel ik met het vormgeven van vriendschappen. Wie laat je toe, wie houd je op afstand? Hoe ga je om met vrienden die je verraden, die je verlaten? Hoe herken je een echte vriend? Wie zorgt er voor mij?
We zuchten even diep, geinen nog wat, praten nog even door. Dan springen we van het hekje en gaan beiden weer onze eigen weg.
Nu, jaren later, kan ik zeggen dat ook ik een paar goede vrienden heb. Mijn Running With waar ik mee kan praten, mee kan sparren, maar die soms ook gewoon zwijgen omdat ze mijn hart kennen.
Toch heb ik ontdekt dat vrienden er niet zijn om mijn eenzaamheid te vullen. En mij niet altijd kunnen geven wat ik nodig heb. Soms ren je stukken gewoon alleen.
God zegt dat Hij ons echt kent, het diepst van ons hart. En toch wil Hij onze vriend zijn. In Zijn liefde zwijgt Hij over wat ik verkeerd heb gedaan. Dat zegt Hij in het bijbelvers Sefanja 3 vers 17.
Wanneer ik dus alleen ren en die pijnlijke eenzaamheid weer opborrelt als een oude vriend, dan herinner ik mijzelf eraan dat God mijn ultieme Running With is. En vraag ik Hem of er snel weer een vriend naast mij mag komen rennen.
