Wat als je niet geneest?

Je leven loopt lekker. Je hebt het chill op school, daar vermaak je je prima. Als thuis komt ga je sporten en lol maken met je vrienden. Het leven gaat bijna vanzelf. Heb je God dan nodig? 

Maar wat als het leven moeilijk wordt? Je relatie gaat bijvoorbeeld uit. Of je wordt ontslagen. Je opleiding is niet wat je er van verwachtte. Je kunt het niveau van je opleiding niet aan. Je wordt ziek. Of zoals nu, een pandemie breekt uit.

Als hun bron van waardering wegvalt kunnen mensen heel heftig reageren. Als de beurzen instorten springen er soms mensen uit wanhoop van een flat. Door de financiële crisis is het aantal zelfmoorden per jaar toegenomen. Dat is ontzettend heftig. Mensen nemen wraak op hun ex omdat ze zo gekwetst zijn in hun waardering.

Beseffen ze wel dat hun waarde niet zit in wie ze zijn of wat ze hebben?

Als je geen bronnen van waardering (meer) hebt, wie ben je dan? Met deze vraag ben ik een paar jaar in mijn leven veel bezig geweest. Op mijn 14e veranderde er veel. In een paar dagen tijd ging ik van gewoon gezond meisje naar heel erg ziek. Ik had constant pijn, soms zoveel dat ik niet kon lopen. Ik sliep meer uren dan dat ik wakker was, omdat ik zo vermoeid was. Ik bleek een vorm van reuma te hebben. Ik had niets meer om waardering uit te halen. Geen school, geen sport, geen hobby’s. 

Ik merkte dat het steeds minder met mij ging. Van nature ben ik een sociaal en open persoon, maar ik ging mij steeds meer terugtrekken en werd erg somber. Op school kwamen de eindexamens eraan.

Anderen dachten na over een vervolgopleiding – ik dacht na over hoe ik het kon rechtvaardigen om uit het leven te stappen. De pijn in mij was zo zwaar dat ik niet wist hoe ik nog verder moest leven.

Ik wist niet dat ik waardevol was, dat ik geliefd was. Op social media zag ik iedereen dingen doen als werken, studeren, uitgaan en op vakantie gaan. En ik kon aan niets meedoen. Ik voelde mij minder waard, nutteloos… en kon niet zelf betekenis geven aan mijn leven. Ik wist niet waar ik mijn eigenwaarde vandaan moest halen.

Ik stond letterlijk met lege handen. Wat kun je als je met lege handen staat? Dan kun je ze vouwen en bidden. Daardoor leerde ik Gods waarheid over mij steeds beter kennen. Ik ontdekte hoe Hij naar mij kijkt. Daardoor ging ik inzien hoe ik mijn identiteit mag halen uit het feit dat ik Zijn dochter ben! Dat maakte alles anders.

Inmiddels zijn we jaren verder en gaat het stukken beter met mijn gezondheid. Ik geniet van mijn leven en kan goed omgaan met mijn lichamelijke beperkingen. Ik studeer en heb ik genoeg andere zaken waar ik mijn waardering uit zou kunnen halen. En soms trap ik daar even in. Maar ik besluit telkens opnieuw dat ik dat niet wil en ervaar telkens dat ik dat niet kan. 

Ik wil je aanmoedigen je waardering niet te halen uit zaken van deze wereld. Dat afleggen, daar krijg je zo veel voor terug. Zoveel rust en vrede. Want je hoeft niet meer te presteren. Je bent al geliefd en mooi gemaakt zoals je bent. Dat geeft de rust: niet meer aan maatstaven van deze wereld hoeven te voldoen. Het geeft vrede met wie je bent. Want je hoeft niet meer iemand te zijn die je eigenlijk niet bent, iemand die de wereld wil dat je wordt.

Aardse bronnen van waardering  kunnen je flink teleurstellen. Bovendien gaan deze zaken weg. Dit leven gaat namelijk voorbij. Ze hebben geen eeuwigheidswaarde. Liefde wel. God wel.

Ik wil je aanmoedigen om te kijken naar waar jij je waardering uit haalt. En los te laten wat je los moet of wilt laten. Ik weet dat dit moeilijk is. Maar ik weet wat voor groots je ervoor terugkrijgt.

Jij bent waardevol. Ook als je geen liefde kunt geven of ontvangen. Ook als je nooit geleerd hebt dat je waardevol bent. Jouw leven heeft betekenis. Jij bent van betekenis, ook als je dat zelf (nog) niet ziet.

Je mag je identiteit vinden in Jezus. Je waarde vinden in het feit dat je een kind van God bent. Waar haal jij je waardering uit? Lukt het jou om je waardering uit Jezus te halen?