How old is she?
Bij de Muskathlon-reis naar Tanzania mocht ik het huis bezoeken van een verlegen jongen van 12 jaar. Het was een flinke wandeling. We liepen een behoorlijk stuk door de brandende zon, heuvel op heuvel af. We droegen keurig onze lange kleding om respectvol te zijn, maar ik wenste een korte broek, een luchtig shirt en slippers.
Bezweet komen we aan bij een huisje van klei en golfplaten. Om het huisje staan een aantal verdorde planten. Het was een ‘practical homevisit’ dus we mochten iets met onze handen doen voor dit gezin. We gingen gelijk aan de slag. Ik kreeg een schep in m’n handen gedrukt.
‘Hard slaan in de grond en dan 3 bonen plaatsen, rijtje voor rijtje’, luidt de instructie. Ik doe echt maar wat, het is zwaar werk en het is zó heet!
‘Dit doet deze vrouw dagelijks om haar gezin te onderhouden. Ze werkt op haar eigen land, maar ook op andere plekken. Ze verdient soms, als het mee zit, 1 dollar per dag. Ze hoopt op een goede toekomst voor haar kinderen.’
Ik kijk op en zie een stille sterke vrouw staan. Ze is vlak van emotie, ze kijkt ons niet echt aan.
“Ze onderhoud hiermee haar 3 kinderen en haar verlamde man van 60. Ze heeft nog een dochter van 24, die is getrouwd en woont ergens anders. Het is voor haar een eer dat jullie hier zijn.’
De vertaler praat verder, maar ik zoom uit en blijf kijken naar de vrouw. Er schieten vragen door mijn hoofd. 1 dollar per dag, als het mee zit?! Zou ze dan nu eigenlijk geld kunnen verdienen, maar verkiest ze ons bezoek boven geld verdienen? Ik kijk naar haar gezicht en haar littekens vallen me op. Hoe oud zou ze zijn?
Ik vraag de vertaler; ‘How old is she?’
’35’, zegt hij. Ik raak een beetje in de war van alle leeftijden die net heb gehoord. Ik besluit het rekensommetje even te parkeren en tijd te nemen om het gezin mijn aandacht te geven. Ze heeft immers een dag werken opzij gezet voor ons.
Wanneer de homevisit ten einde is, bidden we en lopen we terug. Ik maak een rekensom.
Ik denk dat ik wel 3 keer hetzelfde sommetje heb uitgerekend want ik kon het niet geloven…
Dochter van 24, zij 35, haar man 60… Ze beviel dus op 11 jarige leeftijd van haar oudste dochter? En haar man was in die tijd 36? Elf jaar?! Met een man van zesendertig? Mijn hart gaat tekeer van boosheid, mijn ogen beginnen te prikken en ondanks de hitte krijg ik kippenvel op mijn rug. Die vrouw? Die vrouw die daar elke dag staat te ploegen?
Was er niemand die haar als jong meisje in bescherming kon nemen? Zag niemand haar dan? Wie laat dit zomaar toe? En wie ziet haar nu? Cultuur of niet. In m’n hoofd blijft het zinnetje klinken:
‘Ze hoopt op een goede toekomst voor haar kinderen…’
Wat geweldig dat er nu mensen zijn die omkijken naar haar zoon. Helaas geldt dit voor veel kinderen nog niet. Echte, waardevolle kinderen. Als ze niet worden gezien, zoals deze moeder, lopen ze risico op een toekomst van onzekerheid, onrecht, uitbuiting en verdriet.
Mijn hart is zoveel zwaarder na dan voor deze reis. Maar ik wil dat het me raakt.
Armoede is onrecht. Ik heb een hekel aan onrecht. In mijn eigen leven kan ik werkelijk een bitch zijn als iemand mij niet goed behandelt. Maar nu wil ik opstaan voor andermans onrecht. Wat kan jij doen?
