Je bekijkt nu Zoveel vragen zonder antwoord. Toch probeerde ik de blijdschap toe te laten in mijn hart…

God is nog steeds goed

Wauw, wat een wonder! Opnieuw mogen we een kindje krijgen!
Onze harten zijn vol dank, opwinding en blijdschap. God is goed! 

Na een tijdje komt de eerste controle in zicht. Dat is altijd leuk maar ook best spannend. Er zijn zoveel verhalen van mensen om me heen. Verhalen van miskramen of zelfs helemaal niet zwanger worden. Verdriet. Zoveel vragen waar nog geen antwoord op is…

Zo goed ik kan, probeer ik de blijdschap toe te laten in mijn hart en me niet teveel zorgen te maken. In een wereld vol kennis, planning en techniek, kan de natuur onvoorspelbaar, grillig zijn. Het natuurlijke proces van zwanger worden is zo bijzonder. Verrassend, geweldig maar soms ook pijnlijk kwetsbaar. 

Het gaat allemaal top, totdat blijkt dat dat niet helemaal waar is.
De 20-weken echo is bijna klaar. We moeten nog even opnieuw naar het gezichtje van de baby kijken, want hij hield steeds zijn handjes ervoor. Er valt een stilte. Een klein gebaar van de echoscopiste zegt mij genoeg. Haar wijsvinger tikt aan haar bovenlip en haar ogen kijken me doordringend aan. Och nee, schisis. Een hazenlipje. We zijn verbaasd en schrikken. Er is dus echt iets niet goed.

Verder is de baby gezond. Daar zijn we natuurlijk blij mee maar toch wordt dat nu overschaduwd door het nieuws. We horen dat de afwijking kan meevallen maar ook ernstig kan zijn, dat is afwachten tot de geboorte van de baby. 

We zoeken onze weg en stellen onze verwachtingen bij. Een ander toekomstbeeld. Er zal meer bij komen kijken dit keer. Ziekenhuisbezoeken. Operaties. Speciale flesjes. Ik zoek naar de antwoorden, naar hoop, naar een rustpunt. Niet zozeer op theologisch vlak. Ik weet: God is nog steeds goed en ik heb Hem juist nu zo nodig!

“Tot mijn verbazing voel ik ook veel schaamte”

Het is meer mijn eigen teleurstelling waar ik mee worstel. Ik voel me verdrietig en bezorgd maar tot mijn verbazing voel ik ook veel schaamte. Want een baby, daar pronk je mee! Iedereen vindt het heerlijk om je kindje te bekijken, het even vast te houden. Ze zullen vragen hoe het gaat en of alles goed is.
Maar… mijn baby is niet perfect. Het lichaam waar dit kindje in groeit is niet perfect. Ik ben niet perfect. En iedereen zal dat kunnen zien. Dat feit maakt me bang. 

We praten er veel over die zomer. Met elkaar. Met God. Met onszelf. Sommige mensen bieden aan om te bidden. ‘God kan in de baarmoeder ook wonderen doen!’ zegt iemand. Ik geloof het wel maar eigenlijk wil ik me niet vastklampen aan een wonder. Ik bid voor mijn lieve baby maar ik voel me niet geroepen om te bidden en te smeken om genezing.
Want ik weet dat ik niet de enige ben met teleurstellingen op dit vlak. Het voelt zelfs oneerlijk dat wij een wonder zouden ontvangen, terwijl anderen wel gewoon moeten omgaan met de pijn.

De schrik neemt af, rust en vertrouwen nemen hun plek weer terug in mijn hart. Er komt perspectief. Natuurlijk is er nog reden voor blijdschap en dankbaarheid! We krijgen nog steeds ons tweede kindje! Hoe geweldig is dat!
Ik som in gedachten en op papier, waarheden op waar ik me aan kan vasthouden. Ankers. 

Dat ziet er ongeveer zo uit:

Zuchtende schepping
>Ik ben, net zoals ieder ander mens hier op aarde, deel van de schepping. De schepping die nu nog zucht en lijdt. Totdat de Heer terugkomt en alles goed maakt. (Romeinen 8:22, HSV/NBG) Mijn lichaam is ook een deel van een gebroken natuur. 

Meer dan een bovenlip
>Mijn kind bestaat niet alleen uit een bovenlip. Mijn kind heeft een prachtig, gezond lichaam. Ik zie er naar uit om hem vast te houden, om weer heerlijk te knuffelen met zo’n klein babylijfje. Waarvan een lipje maar een klein onderdeel is. 

Het komt goed
>Hoe het er straks ook uit zal zien; het komt goed met ons. Ik heb vertrouwen in God. Ik heb vertrouwen in mijn man. Ook als het ernstig blijkt te zijn, kunnen wij het samen aan. 

Ik zal sterk zijn
>Ik neem me voor mijn kind lief te hebben, hem niet zielig te vinden maar te steunen. Ik zal sterk voor hem zijn. 

Inmiddels is ons zoontje vier maanden oud. Een prachtig kereltje met een zijdezacht huidje, fonkelende oogjes en een éxtra brede lach. Echt om te smelten! Binnenkort zal hij zijn eerste operatie hebben. 

God is goed. 

Corien Koers

Lid van het leiderschapsteam. Expert in verjaardagen onthouden en weet altijd waar kwijtgeraakte spullen liggen.